🎎 Broń Obuchowa Podobna Do Buławy

Broń biała, niegdyś podstawowe wyposażenie wojsk, z czasem została wyparta przez broń palną, jednak we współczesnych czasach nie została całkowicie zapomniana. Wręcz przeciwnie – broń biała przykuwa uwagę zarówno hobbystów, jak i zawodowców aktywnie się nią posługujących. Niektóre bronie białe, jak kastety, kubotany czy nunczako, wzbudzają kontrowersje. Inne podziwiamy zaś w muzeach i na zawodach sportowych. Broń biała wykorzystywana przez niektóre oddziały specjalne i wojska, spotyka się ją w stowarzyszeniach zajmujących się rekonstrukcjami historycznymi. Na broń białą patrzą pożądliwym okiem kolekcjonerzy i sportowcy, niektórzy używają legalnej broni białej do samoobrony, znajduje się też w rękach służb porządkowych jako środek przymusu bezpośredniego. Broń biała służy do walki wręcz, jednak ze względu na jej szczególne przeznaczenie (typ zadawanych ciosów) oraz cechy charakterystyczne budowy poszczególnych broni dzieli się ją na kilka rodzajów. Biała broń obuchowa – historia i przykłady Broń obuchowa to broń biała zadająca ciosy i cięcia miażdżone, a do takiego typu ciosów idealnie nadaje się metalowy żeleziec lub głowica na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Współcześnie broń obuchowa nie ma zastosowania militarnego, ale niektóre jej odmiany, jak klasyczna pałka teleskopowa dla cywili czy tonfa dla ochroniarzy, są stosowane do obrony własnej. Kontrowersje wzbudzają nunczako i kastety, uznawane przez Ustawę o broni i amunicji za narzędzie niebezpieczne. Broń obuchowa to najstarszy rodzaj broni używany przez człowieka. Jej prototypy to kamienie nazywane pięściakami, będące także bronią miotaną, a także maczugi w formie kawałków drewna lub dużych kości. Maczugi nabijane krzemieniami pojawiły się w neolicie, podobnie jak kamienne topory oraz młoty. Kiedy odkryto metale, pojawiły się topory i buławy z brązu i żelaza, a maczugi zaczęto nabijać metalowymi ćwiekami, aby zwiększyć obrażenia nimi zadawane. Średniowieczna Europa poznała przybyłe ze Wschodu buzdygany i buławy, wekiery, cepy i młoty bojowe. Miażdżące ciosy pokonywały miękkie pancerze, dlatego zaczęto nosić sztywne zbroje płytowe. Oczywiście nie było to przeszkodą nie do pokonania – przeciwnik ma sztywniejszy pancerz? No to zrobimy broń obuchowo-sieczną! Jak pierwsze z broni białych poradziły sobie z rozwojem bardziej zaawansowanych broni? W XV wieku skończyło się 5 minut broni obuchowej, nieporęcznej w porównaniu do lekkiej broni siecznej oraz niepraktycznej w porównaniu do broni palnej, jednak broń miażdżąca była jeszcze używana nawet w XIX wieku w chłopskich powstaniach. Kiedy buławy i buzdygany przestały gościć na polach walki, stały się oznakami władzy wojskowej, topory zaś przetrwały w wyposażeniu armii europejskiej do końca XVIII wieku ze względu na swoją uniwersalność. Dobry topór nie jest zły, można powiedzieć. Broń biała: broń obuchowo-sieczna Broń obuchowo-sieczna to rodzaj broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów miażdżących. Są to topory, siekiery bojowe, berdysze, czekany i nadziaki. Broń obuchowo-sieczna wyszła całkowicie z użycia wojskowego w XVIII wieku. Broń biała: broń obuchowo-kłująca Rodzaje broni obuchowo-kłującej to morgensztern, wekiera i nadziak. Morgensztern był rodzajem wekiery, czyli okutej maczugi z głowicą nabitymi żelaznymi kolcami. Morgenstern w języku niemieckim oznacza gwiazdę poranną, nazwa wzięła się od głowicy w kształcie gwiazdy. Wyjątkowo w Szwajcarii trzymano ją w arsenale miejskim, natomiast była głównie używana w oddziałach polskich i plebejskich od XIV do XVI wieku. Wekiery służyły do rozbijania zbroi i hełmu przeciwnika. Nadziaki były używane przez husarię i jak sugeruje nazwa, na tę broń można było dosłownie nadziać przeciwnika, wbijając nadziak zaostrzonym dziobem w zbroję czy hełm przeciwnika. Nadziaki miały też drugi koniec, przypominający młotek, idealny do rozbijania zbroi. Niewątpliwie cios nadziakiem mógł zapierać dech w piersiach. Broń biała: broń tnąca (broń sieczna) Broń tnąca, czyli broń biała sieczna, służyła do zadawania ran ciętych i przeżyła mnóstwo pokoleń, choć jej formy nieustannie się zmieniały. Zresztą – w pewnych formach żyje nadal, chociaż na co dzień możemy nie myśleć o tym, że trzymamy w dłoni śmiertelnie niebezpieczne narzędzie. Była używana od epoki brązu aż do końca XVIII wieku przez wojowników, rycerzy i żołnierzy. Sporadycznie była używana podczas II wojny światowej. Obecnie jest jedynie bronią paradną (honorową) i sportową – z wyjątkiem noży i bagnetów. W broni siecznej możemy wyróżnić przede wszystkim rękojeść, głownię i jelec oddzielający te dwa elementy. W poszczególnych broniach siecznych wyróżnia się jeszcze inne elementy, natomiast głowice mogą być jednosieczne lub obosieczne, tnące bądź kłujące, w zależności od potrzeb. Broń sieczna z częścią bojową prostopadłą do osi broni składa się z drzewca i prostopadle zamontowanego ostrza. Czasami występuje półokrągły jelec lub szpikulec na końcu drzewca. W zależności od rozmiaru broń była transportowana w ręce (np. halabarda), albo zawieszona u pasa na rzemieniu lub łańcuszku. Broń biała: broń kłująca (broń kolna) Broń kłująca, zadająca rany kłute, dzieli się na drzewcową (długą) i sieczną (krótką). Kłująca broń drzewcowa, zakończona ostrzem lub grotem, była używana przez piechotę do walki z konnicą. Czym różni się momentalnie przychodząca na myśl włócznia od kopii? Kopia była rodzajem włóczni używanej do jazdy ciężkiej, np. przez kawalerię. Warto też wspomnieć o mniej znanej w Polsce partyzanie, która miała obosieczny grot z rozgałęzieniem na końcu, który przypominał skrzydła lub półksiężyc. Z kolei kłująca broń sieczna krótka była wykorzystywana w walce w zwarciu – do zadawania pchnięć. Wśród krótkich broni kłujących znajdziemy indyjski, zabójczy katar z poprzecznym uchwytem, klasyczny sztylet (którego korzenie sięgają neolitu!), bagnet, tanto – sztylet lub puginał japoński używany zarówno do przebijania zbroi, jak i popełniania samobójstwa… i wspomniany puginał, czyli miniaturowy miecz. Jeden z rodzajów puginału służył przede wszystkim do dobijania przeciwników (ale także rannych stronników) na polu bitwy. Długie bronie kłujące to szpada, rapier i floret. Broń biała: broń tnąco-kłująca Tutaj pojawi się szabla, bowiem w szermierce sportowej jest ona bronią tnąco-kłującą, a floret i szpada należą do szermierki kolnej – kłującej. Bronie tnąco-kłujące to np. pałasz jako broń sieczna, używany przez husarię niekiedy zamiast szabli, chociaż – w języku staropolskim pod nazwą pałasz rozumiano także szablę; szaszka (pochodząca oczywiście z Rosji), halabarda i gizarma. Broń biała a samoobrona Chociaż różne rodzaje broni białej (noże, sztylety, miecze, ostre repliki szabli husarskich, katany) są dostępne bez zezwolenia, praktycznie – użycie ich w obronie koniecznej albo byłoby niemożliwe, albo spowodowałoby u napastnika bardzo poważne obrażenia, być może nieadekwatne do bezprawnego zamachu, którego staliśmy się ofiarą. Noże do samoobrony Jak mówi art. 50a. Kodeksu karnego (Posiadanie w miejscu publicznym niebezpiecznych przedmiotów): 1. Kto w miejscu publicznym posiada nóż, maczetę lub inny podobnie niebezpieczny przedmiot, a okoliczności jego posiadania wskazują na zamiar użycia go w celu popełnienia przestępstwa, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż zł. Zabronione jest posiadanie przy sobie ostrych narzędzi na imprezach masowych, natomiast jeżeli na co dzień chcielibyśmy nosić przy sobie nóż i nie afiszowalibyśmy się z jego posiadaniem, nie stanowiąc zagrożenia dla osób trzecich, a także nie ryzykując, że nóż trafi w niepowołane ręce, nie groziłby nam areszt. Noże są legalne, Ustawa o broni i amunicji nie definiuje ich jako broń i można je nosić przy sobie na co dzień – aczkolwiek są bardzo niebezpieczne, bo nie jest to typowe narzędzie służące do obrony. Dlaczego używanie noża do samoobrony jest bardzo ryzykowne? Po pierwsze, nóż służy przede wszystkim do ataku i zadania rany kłutej lub ciętej. Po drugie – wyobraźmy sobie osobę niewprawioną w używaniu noża poza kuchnią, spanikowaną, z podwyższonym poziomem adrenaliny. Z łatwością mogłaby zadać śmiertelną ranę napastnikowi, nie namyślając się nad tym, nawet jeżeli agresor nie użyłby wobec ofiary żadnej broni. Wtedy mielibyśmy do czynienia z przekroczeniem granic obrony koniecznej. Używanie noża do samoobrony nie jest też bezpieczne dla broniącej się ofiary, chociaż laikom może wydawać się proste i skuteczne. Jest zupełnie odwrotnie. Silniejszy, sprawniejszy przeciwnik może nie tylko wytrącić ofierze nóż z ręki i zwrócić go przeciwko niej. Kupowanie noża do samoobrony z myślą o walce na noże jest błędem, bo jaka jest szansa na to, że do niej dojdzie? A jeżeli faktycznie zostaniemy zaatakowani przez wyćwiczonego nożownika – czy będziemy umieli w jakikolwiek sposób nie tylko zablokować jego ruch, ale też go rozbroić i unieszkodliwić tak, aby nie zabić? Oczywiście obrona nożem wobec ataku nożem byłaby adekwatnym środkiem i jeżeli napastnik zostałby poważnie raniony nożem bądź zmarłby w wyniku otrzymanej rany, sąd mógłby uniewinnić osobę broniącą się – ale nie jest to reguła. Za niebezpieczną broń białą, której używanie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia, Ustawa o broni i amunicji uznaje ostrza ukryte w przedmiotach nie mających wyglądu broni. Użyli noża do samoobrony 22 maja 2010 roku grupa pijanych 20-kilkulatków zaczepiła maturzystów, chcących zorganizować grilla na działce. Maturzyści zostali pobici, ich rzeczy prywatne – zabrane. Jeden z maturzystów był przytrzymywany przez chuligana – w szamotaninie chłopak sięgnął po nóż do krojenia kiełbasy i dźgnął napastnika w pierś. Mężczyzna zmarł. Prokuratura Okręgowa w Legnicy uznała, że maturzysta działał w obronie koniecznej i powodował im strach, który uniemożliwił realne określenie konsekwencji i działanie z namysłem. źródło: Nie poszczęściło się Józefowi Banasiakowi, który w 1997 roku zauważył przed swoim domem intruzów. Właściciel domu wyszedł na zewnątrz i wtedy rzucił się na niego napastnik z nożem – Banasiak wyrwał mu nóż i ugodził w pośladek. Napastnik zmarł po kilku godzinach. Banasiak w momencie zadawania ciosów miał nie czuć już strachu, a jego działanie było nieproporcjonalne do zagrożenia. Został skazany na 16 miesięcy więzienia, jednak po 9 miesiącach w areszcie przysługiwało mu przedterminowe zwolnienie. Niemniej jednak wdowie po napastniku musiał zapłacić 2 tysiące złotych odszkodowania. źródło: Legalna i bezpieczna broń biała do samoobrony Przypomnijmy, że Ustawa o broni i amunicji jako niebezpieczną broń białą, na którą trzeba posiadać pozwolenie, wymienia pałki, które posiadają zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub wkładki z takiego materiału, a także te drewniane, imitujące kij bejsbolowy. W niebezpieczne narzędzia wliczają się również kastety i nunczaki oraz wspominane już ostrza ukryte w różnych przedmiotach. Klasyczne pałki teleskopowe do samoobrony, wywodzące się od… najprostszych, drewnianych kijów, można uznać za mało inwazyjną, ręczną broń białą. Ich celem jest obezwładnienie przeciwnika umożliwiające wyjście z opresji.

^{» Dawna broń obuchowa podobna do buławy » Doskonały ptasi spiewak » Potocznie i wyzwisku » Nie służy w armii » Taternickie kolce » Rod wojowniczy kobiet}

broń obuchowa Definition in the dictionary Polish Definitions ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. Examples Można go umieszczać na dowolnej tępej broni obuchowej. Różne warianty narzędzi podobnych do oskarda wykorzystywane bywały w przeszłości także jako broń obuchowa. WikiMatrix Harry ruchem głowy wskazał na jej torbę. -- Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature Byli jak broń obuchowa, a ich podstawową techniką był atak frontalny. Literature Harry ruchem głowy wskazał na jej torbę. – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? Literature Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. WikiMatrix Niektóre dziewczyny lubią broń obuchową. Choć z garłacza można było wystrzelić tylko raz, świetnie sprawdzał się jako broń obuchowa. Literature Czy gitara, bez względu na to, czy akustyczna, czy inna, nie mogła posłużyć jako broń obuchowa? Literature Topór lub siekiera – narzędzie używane do kształtowania i podziału drewna, rąbania lasów, jako broń obuchowo-sieczna czy też jako symbol heraldyczny. WikiMatrix tmClass Broń sieczna i obuchowa, Przyrządy do samoobrony i Noże tmClass Available translations Authors

Jan 25, 2015 - Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie to powszechnie znana placówka muzealna, która gromadzi, opracowuje naukowo i eksponuje muzealia wojskowo-historyczne.

Alamar 6 stycznia 2006, 21:27 Nieraz pojawiały się zapytania w stylu: "Co trzyma w ręku ten mroczny elf? Przeciez nie było kusz z magazynkiem!" czy "Co to jest buława?" czy też ten ma przybliżyć wszystkim historie i pochodzenie broni używanej w uniwersum Might and Magic, a także wyjaśnić wszelkie wątpliwości typu: czym różni się buława od maczugi lub co to jest berdysz?Tu tez można zadawać pytania na temat uzbrojenia jednostek w serii razie ogólnie co to jest BUŁAWA (autor - Trang Oul):Buława to broń obuchowa wywodząca się od maczugi. Składa się z metalowego trzonka i umocowanej na nim gruszkowatej lub kulistej, metalowej głowicy. W Polsce w XVI-XVII w. stanowiła symbol władzy hetmańskiej. Buławy używane jako insygnium były bogato zdobione. Trang Oul 6 stycznia 2006, 23:30 Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. 1Sztylet to krótka broń sieczna, jedna z najstarszych broni tego typu. Jako broń bojowa, sztylet stanowi najczęściej uzupełnienie innej, długiej broni bojowy to uniwersalna broń obuchowa, składająca się z stalowego żeleźcca osadzonego na drewnianym stylisku. Używany zarówno w walce wręcz jak i do rzucania topór zadaje rany głównie swym ciężarem. Jednocześnie od początków istnienia topory były wykorzystywane jako narzędzia. W razie potrzeby mogły szybko przekształcić się w śmiercionośną to broń obuchowa, jest formą młotka bojowego o krótkim trzonku z żeleźccem tępym na jednym końcu i z ostrym zakrzywionym dziobem na drugim. Młot lucereński to młot bojowy, którego obuch rozkuty jest na cztery ostre zęby. Dzięki temu broń, przy całej zachowanej masie, zadaje obrażenia kłute,a nie bojowe to forma metalowej maczugi z kulą wyodrębnioną poniżej wierzchołka i z drewnianym to drewniana pałka, z metalową głowicą często nabijana ostrymi – broń obuchowa, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana jest z piór (najczęściej 6 do 8, choć istnieją buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra mają kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek jest drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz (korbacz) to broń obuchowa, forma bicza bojowego. Prosty drzewiec nie przekracza zazwyczaj długości 1 metra, na jego końcu zamocowane są rzemienie lub łańcuchy zwieńczone ciężarkami w formie kul, walców czy też obręczy. Kule te pokryte są kolcami potęgującymi siłę uderzenia. Istnieją też kiścienie pozbawione drzewca, w postaci kuli na rzemieniu, który owija się dookoła ręki. Włócznia to broń drzewcowa, kolna, której grot jest osadzony na drzewcu o długości nie przekraczającej 2 m. Służy do walki wręcz, można było nią zadawać pchnięcia we wszystkich – broń drzewcowa o obosiecznym grocie, posiadającym u nasady dwa rozgałęzienia o kształcie skrzydeł lub to dwuręczna broń drzewcowa. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone jest ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z z ostrzami - są to dwa długie na 50 cm łańcuchy połączone są ze sobą służącym za rękojeść kawałkiem drewna owiniętego rzemieniem lub innym materiałem, a zakończone ostrzami nieco przypominającymi - broń strzelecka składająca się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego drzewcem, oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku. Drzewiec łuku musi być wykonany z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w trakcie naciągnia drzewca. Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za drzewce w momencie pełnego naciągnięcia to broń miotająca neurobalistyczna podobna do łuku. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela naciskając spust. Kusza posiada szereg zalet, które stawiają ją wyżej od łuku. Po pierwsze, jest ona o wiele łatwiejsza w obsłudze - nie wymaga długotrwałego treningu. Po naciągnięciu może pozostawać w gotowości do strzału przez długi czas. Poza tym kusza ma większy zasięg ze względu na mocniejsze, twardsze łęczysko, a co za tym idzie posiada również większą przebijalność niż łuk. Oprócz tych zalet kusza ma jedną podstawową wadę - jej szybkostrzelność jest kilkukrotnie mniejsza niż szybkostrzelność - dysk lub żelazna obręcz o średnicy ok. 30cm, z naostrzoną to zbroja zbudowana z kilkunastu tysięcy małych kółek żelaznych o średnicy 0,5-15 mm, które są splatane w taki sposób, aby łączyć się z kilkoma sąsiednimi. Jest bardziej wytrzymała od zbroi skórzanej i zapewnia lepszą swobodę ruchu niż zbroja płytowa. Holgar 7 stycznia 2006, 02:43 ProcaProca to broń miotająca wykorzystująca siłę odśrodkową, składająca się ze sznurka i kamienia, którym strzela. Aby z niej wystrzelić, należy trzymać końce sznurka w jednej ręce (w połowie sznurka kamień) i kręcić nimi coraz szybciej. Gdy sznurek nabierze odpowiedniej prędkości, należy wypuścić z ręki jeden koniec sznurka, wypuszczając w ten sposób kamień. Strzelanie z takiej procy wymaga ogromnego doświadczenia i wyczucia. Znacznie łatwiej jest strzelać z podtypu procy zwanego katapultaProca katapulta to rodzaj broni miotającej. Najprostsza ręczna proca katapulta zbudowana jest z patyka w kształcie litery Y oraz z kawałka gumy przymocowanego do górnych jego końców. Aby strzelić, najpierw należy naciągnąć gumę z pociskiem (najczęściej kamieniem), a następnie ją - to miecz o zakrzywionej, jednosiecznej głowni, pochodzący z zachodniej Azji. Choć obecnie dość powszechnie "sejmitarami" nazywa się miecze arabskie, w rzeczywistości nie istniał historyczny miecz o takiej nazwie. Nazwa "sejmitar" pochodzi od perskiego "szamszir", który rzeczywiście był zakrzywionym mieczem używanym często w historii bliskiego wschodu. Sejmitarem nazywa się obecnie jednak często wszelkie wschodnie zakrzywione miecze - w tym indyjski tulwar i turecki płytowaZbroja płytowa - pełna, z odsłoniętymi wszystkimi stalowymi elementami konstrukcji pojawiła się pod koniec XIV wieku. Chroniła całe ciało rycerza, od hełmu na głowie do metalowych osłon trzewików. Pojawiła sie kiedy w walkach było zapotrzebowanie na pancerz dający lepszą ochrone niż kolczuga przed obrażeniami obuchowymi. Była jednakże od niej cięższa, i co za tym idzie - trudniej było się w niej poruszać. Była bardzo często spotykana. Była też bardzo droga i nie każdego rycerza było na nią stać. Wbrew powszechnym twierdzeniom zbroja pełna płytowa ograniczała ruchy mniej niż pełna kolczuga, ponieważ jej ciężar był równomiernie rozłożony na cłym ciele, a w przypadku kolczugi w większości na to neurobalistyczna, starożytna machina miotająca; stanowiła rodzaj ciężkiej kuszy, wyrzucającej pociski (bełty, kule, kamienie, kłody drewna) torem płaskim; używana również w dawna machina oblężnicza lub sprzęt oblężniczy służący do rozbijania i wyważania bram i murów zamków i innych obleganych umocnień, używana w starożytności i średniowieczu. W najprostszej wersji taran stanowił po prostu ciężką belkę niesioną przez kilku lub kilkunastu żołnierzy, którzy uderzali nią w bramę. Belka bywała zakończona żelaznym okuciem, czasami w formie baraniego machina oblężnicza, taran miał formę rusztowania, pod którym była wahadłowo zawieszona ciężka belka. Zwykle machina wyposażona była w koła do przemieszczania i zadaszenie w celu osłony żołnierzy przed pociskami tarany, zbliżone funkcjonalnie do dawnych sprzętów oblężniczych, są obecnie sporadycznie używane do zastosowań specjalnych, np. policyjnych. Używa się w tym charakterze takze przebudowanych (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Berdysz (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć bojowyCep bojowy - broń obuchowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią (tur.) - rodzaj broni drzewcowej, rodzaj włóczni znany od czasów prehistorycznych. Charakterystyczną cechą jest stosunkowo niewielka długość drzewca (ok. 70-90 cm).GlewiaGlewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w grot w postaci szerokiego jednosiecznego noża, osadzony na drzewcu o długości 2-2,5 m. Późniejsze glewie posiadały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, co upodabniało je do zarannaGwiazda zaranna, morgenstern, morning star – typ broni obuchowej, charakteryzuje się głowicą nabitą kolcami, w kształcie gwiazdy (stąd nazwa). Zależnie od budowy był to rodzaj wekiery (okutej maczugi) lub korbacza. W pierwszym przypadku głowica była osadzona bezpośrednio na stylisku, w drugim głowica była zamocowana na końcu łańcucha, który z kolei był mocowany do rękojeści. Ostatnio używana bojowo w czasie I wojny "gwiazda zaranna" (jako typ broni) funkcjonuje w języku polskim od stosunkowo niedawna, pojawiła się głównie za sprawą obcojęzycznej literatury fantasy oraz gier fabularnych. Z tego powodu w polskich tekstach często można się spotkać z niemiecką lub angielska wersją tej nazwy, a także z różnymi, często błędnymi, jej definicjamiKopiaKopia – Jest bronią drzewcową bazującą na włóczni, jednakże przystosowaną do używania jej przez konnych. Była ona powszechnie używana niemal wszędzie gdzie były wojska konne, stając się tradycyjną bronią europejskich Europie kopie turniejowe różniły się zdecydowanie od tych używanych na wojnie. W turniejowych koniec był zakończony tępo, gdyż nikomu nie zależało przecież na tym, aby trwale okaleczyć przeciwnika. Kopie używane w czasie działań wojennych zbliżone były bardziej do zwykłej włóczni będąc przystosowane jednocześnie do trzymania ich w jednej bojowaKosa bojowa to broń biała, która powstaje z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń bojową. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza doskonale nadaje się do przypadkowego użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim jej zaadaptowaniu, może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze - broń drzewcowa używana głównie przez kawalerię. Odmiana kopii — długie, proste narzędzie walki zakończone ostrzem. Lanca w odróżnieniu od włóczni posiada jest to japońska broń drzewcowa używana w sztuce walki naginata-do. Naginata tradycyjna składa się z drzewca o długości ok. 180 cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca o długości ok. 40 cm i kształcie zbliżonym do ostrza japońskiego miecza - katany bądź tachi, dzięki czemu mogła służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Długość drzewca podana powyżej jest jedynie uśrednioną długością, bowiem przez wieki używania wahała się od 60 cm do około 3 metrów. Podobnie jest z żeleźcem - jego długość wahała się od 15 cm do około 60 cm, różne były także szerokości ostrza i stopień to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów zakończone było na samym szczycie metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w krótkie miecze ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim – broń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, potem dodano niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię).CzekanCzekan broń obuchowo-sieczna składająca się z trzonka zakończonego siekierką, podobna do - broń biała wywodząca się od miecza. Była to broń długa (150-180 cm), przeznaczona do kłucia, o prostej głowni o trój- lub czterokątnym przekroju. Używana praktycznie tylko przez husarię do walki z konia po złamaniu kopii w pierwszym lamelkowaZbroja lamelkowa (zbroja płytkowa) - zbroja złożona z kilkuset metalowych płytek połączonych np. – rodzaj pancerza, skórzana kurtka z naszytymi lub przynitowanymi od wewnątrz płytkami metalowymi. Płytki miały ok. 2,5 na 5 cm, czasami dodawano dodatkowo dużą okrągłą płytę na piersiach. Płytki niekiedy pokrywano cyną dla zapobieżenia to okrycie głowy chroniące czaszkę przed urazami. Przez wiele wieków używany był tylko przez wojsko. Alamar 7 stycznia 2006, 09:34 Widzę, że temat się uzupełnienie:Sejmitar to po prostu biała: Broń przeznaczona do walki w zwarciu zadająca obażenia kłute lub sieczne (czyli miecze, włócznie, topory, itp.)Broń czarna Broń zadająca obrażenia obuchowe (maczugi, młoty). Nazwana tak ze względu na to, że była "niegodna" dla rycerzy. Acid Dragon 7 stycznia 2006, 13:04 temat już w drugim poście przekroczył tematykę gier HoMM-MM, a bardzo wiele z wymienionych broni w grach HoMM-MM nigdy nie występowało. Jako, że temat do RPG potrzebny najwyraźniej jest, tu też został przeniesiony. Trang Oul 7 stycznia 2006, 14:47 Wydaje mi się, że niektórych broni nie będzie w RPG (np. naginaty). Czy MG mógłby je jakoś oddzielić od tych, które będą? Acid Dragon 7 stycznia 2006, 15:24 W takim razie temat zawędrował do tawerny i to moje ostatnie słowo :P. Holgar 7 stycznia 2006, 17:24 Nie ma problemu i tak miałem się za to wziąć w wolnym czasie. Najpierw jeszcze coś dorzuce, a dopiero na końcu posortuję. Narsil 8 stycznia 2006, 12:23 Alamar->pomiędzy scimitarem(jakoś ładniej wygląda angielska pisownia)a szablą chyba jednak jest różnica... Trang Oul 8 stycznia 2006, 12:41 Masz rację, ale wg mnie chyba nie ma sensu robić dwóch tak podobnych broni. Tak samo jak nie trzeba robić osobno np. buławy, buzdygana i berła albo włóczni i partyzany. Alamar 8 stycznia 2006, 12:43 @NarsilWyobraź sobie, że nie ma aż tak istotnej (przynajmniej według mojej wiedzy). W Might and Magic Jatagan też jest klasyfikowany jako w końcu sejmitar (czy też poprawnie SCIMITAR) wg. słownika ang-pol (może niezbyt dobry przykład) to krótka zakrzywiona szabla żeby być dokładnym to w świecie Mocy i Magii mamy następujący podział mieczy : długie miecze (longsword), pałasze (broadsword), szable (sabre) i miecze dwuręczne (two-handed sword).>>>Gwiazda zaranna, morgenstern, morning starWg. mnie powinna ta broń nazywać się "Gwiazdy o poranku". Czemu? A co widzi się jak dostanie się ta bronią w głowę, rano? ;)>>>Berdysz (niech ktoś napisze czy to nie to samo co halabarda)Nie, halabarda to połączenie włóczni z toporem. Berdysz zaś to ta broń, którą posługują się Mroczni Rycerze z H3, tutaj masz jego wygląd.@AcidDobrze, że to Twoja ostateczne decyzja, bo masz jeszcze przycisk Usuń (Qui też taki ma). Alamar 16 stycznia 2006, 18:22 Mam pytanie odnośnie jednostek bojowych:Kto to byli Dragoni i kiedy powstali?Nie chodzi mi tu bezpośrednoi o ich opis (bo mniej więcej wiem), ale o to czy istnieli w Średniowieczu, czyli wtedy gdy nie było w powszechnym używaniu broni byli, to jaki rynsztunek nosili i jaką bronią władali?W MM7 jest wspomniane o Fynaksiańskich Dragonach, ale jak mogli być uzbrojeni to nie wiem (raczej nie w pistolety skałkowe). W MM6 też chyba byli Dragoni, z tym że na smokach (a dokładniej na drake'ach lub wyrmach).I jeszcze jedno, jaka jest polska nazwa Cousinart (to taki ulepszony Dread Knight z MM6, baaaardzo zabójczy, uzbrojony w berdysz i czarną pełną płytówkę)? vinius 16 stycznia 2006, 18:45 Raczej nie, nie wydaje mi się. Dragonia powstała dopiero po sredniowieczu. Powstali we Francji w XVI w, w Polsce - w XVII. Tak więc - nie. może błąd tłumaczenia? albo nierozumienie przez autorów owego tu tkaie ciekawe bronie, które nie zawsze pasują, więc i dodam cos od siebie:ARKAN - broń zarzucana na wroga, powowuje jego spętanie. Popularnie - lasso. Husaria posiadała skrzydła umocowane na plecach, uniemożliwiające zarzucenie ten arkan ni przypiąć, ni przyłatać :)PS. prosze mnie poprawiać, jak cos źle napisałem. Micki 19 kwietnia 2007, 18:36 Wiem, posty w tym temacie są stare, ale może ktoś jeszcze nie Might and Magic są nie tylko bronie ze pałasz był używany w XVI - XX wieku. Tichondrius 19 kwietnia 2007, 19:06 No, ja akurat to zauważyłem. Ale są też bronie których jeszcze nie było... Np. Blastery. Używane od XXI w - XXX w ;P.

Broń biała, to nie tylko miecze, również broń drzewcowa i obuchowa - w pewnych okresach historii i u niektórych ludów znacznie powszechniejsza niż broń sieczna. Do broni drzewcowej zaliczamy włócznie, oszczepy, piki, kopie i pełna rozmaitość innych narzędzi tego typu. Broń obuchowa, to topory, młoty bojowe i różne odmiany maczug.

^{Broń obuchowa translations Broń obuchowa Add blunt weapon Średniowieczna broń obuchowa z ziem Polski. Maczugi, buławy, kiścienie i cepy Medieval blunt weapons from Poland. Clubss, maces, kisciens and flails. Średniowieczna broń obuchowa z ziem Polski. Maczugi, buławy, kiścienie i cepy Medieval blunt weapons from Poland. Clubss, maces, kisciens and flails. Glosbe Usosweb Research – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? “Your training, is it the ninja stuff with a cane sword?” Literature Można ich użyć samodzielnie lub po to, by wzmocnić cios zadawany bronią obuchową. They can be used alone, or to augment the blow of a blunt weapon. Literature Niektóre dziewczyny lubią broń obuchową. Zdjęła ze ściany ciężki nóż, zważyła go w ręku – mógł służyć równie dobrze jako broń obuchowa i sieczna. She took the heavy knife from the wall, weighed it in her hand—it was as much an ax as it was a weapon for stabbing. Literature Można go umieszczać na dowolnej tępej broni obuchowej. It can be placed onto any blunt weapon. Literature Byli jak broń obuchowa, a ich podstawową techniką był atak frontalny. They were a blunt weapon, and their basic technique was the frontal attack. Literature Tymczasem większość z nich uzbrojona była w miecze, a miecz to nie broń obuchowa. Instead they mostly used swords, and a sword is not a beating weapon. Literature tmClass Broń sieczna i obuchowa, Przyrządy do samoobrony i Noże Edged and Blunt Weapons, Self-Defense Implements, and Knives tmClass ParaCrawl Corpus + nowe umiejętności (długie ostrze, krótkie ostrze, topór, broń obuchowa, średni pancerz) + new skills (long blade, short blade, axe, blunt, medium armor) ParaCrawl Corpus Topory, sztylety, przedmioty trzymane w drugiej ręce, kastety, broń obuchowa, tarcze, miecze Weapon types Axe, Dagger, Held In Off-hand, Fist weapon, Mace, Shield, Sword ParaCrawl Corpus Miej ze sobą co najmniej jedną broń obuchową. Have at least one blunt damage weapon equipped. ParaCrawl Corpus Broń przypominająca zwykłą pałkę zostanie oznaczona jako broń obuchowa. For example, a replica similar to a batoon will be marked as a blunt weapon. ParaCrawl Corpus To umiejętność walki broniami obuchowymi takimi jak pałki, buzdygany, kije i młoty. It covers blunt weapons such as clubs, maces, staves and hammers. ParaCrawl Corpus Wpływy południowe na omawianym obszarze, podobnie jak w przypadku późnośredniowiecznej broni obuchowej, widoczne są na przykładzie charakterystycznych form kordów występujących tylko na terenie Republiki Czeskiej, Słowacji i Śląska. The southern influence can be observed on the basis of the characteristic forms of falchion from the Czech Republic, Slovakia and Silesia. ParaCrawl Corpus Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń. This is typically Blunt weapon and is designed to inflict just such injuries. ParaCrawl Corpus Stosunkowo niewielką grupę obiektów stanowi broń drzewcowa, obuchowa i miotająca. A relatively small group of objects are pole, cleaving and ranged weapons. ParaCrawl Corpus Wrażliwe na boską broń i obuchowe obrażenia. Weak to divine weapons and strike damage. ParaCrawl Corpus Bohater ma w ekwipunku wiele rodzajów broni, w głównej mierze białej i obuchowej, rzadziej palnej. The hero has many types of weapons in his inventory. These mainly melee weapons, cold and blunt. ParaCrawl Corpus The most popular queries list: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M}

II. 1. D. 1. Charakterystyka i przyjęta zasada klasyfikacji materiałów. Czekanyi toporystanowiądwaspokrewnioneze sobą rodzaje broni obuchowej, której

. 744 645 789 162 348 145 590 150